Ang kamakailang pagkakaiba sa pagitan ng pagbaba ng halaga ng Philippine peso at ang pagtaas ng lokal na stock market ay nagpapakita ng isang kakaibang larawan ng sentimyento ng ekonomiya ng bansa. Sa unang tingin, ang humihinang pera ay madalas na nagpapahiwatig ng kawalan ng katatagan sa ekonomiya na maaaring humantong pa sa pagtaas ng gastos sa importasyon, presyon ng implasyon, at pagbaba ng kumpiyansa ng mga mamumuhunan. Gayunpaman, ang pagtaas ng Philippine Stock Exchange index (PSEi) ay nagpapahiwatig ng kabaligtaran: optimismo, kahit man lang sa mga equity investor.

Ang panukalang ito ay maaaring ipaliwanag ng magkakaibang pananaw ng mga mamumuhunan. Ang stock market ay may tendensiyang maging forward-looking. Ang mga mamumuhunan ay maaaring tumataya sa pagbawi ng ekonomiya na dulot ng malakas na kita ng korporasyon, paggasta sa imprastraktura, o patuloy na demand ng mga mamimili. Ang mga dayuhang mamumuhunan, na naaakit ng mas murang presyo ng mga share dahil sa pagbaba ng piso, ay maaaring nakakahanap din ng mga bargain, na nagtutulak sa merkado pataas sa kabila ng kahinaan ng pera.

Sa kabilang banda, ang pagbaba ng piso ay sumasalamin sa real-time na mga alalahanin tulad ng lumalawak na trade deficits, pagtaas ng interest rate ng U.S., o capital flight sa mas ligtas na mga asset. Ang mga lokal na mamimili at mga negosyong umaasa sa importasyon ang agarang biktima, dahil tumataas ang mga gastos at bumababa ang purchasing power. Ang kaibahan na ito ay nagpapakita ng disconnect sa pagitan ng macroeconomic reality at market expectations.

Isang implikasyon ay maaaring labis na tinatantya ng stock market ang katatagan ng ekonomiya. Kung patuloy na bababa ang piso, maaari itong sa huli ay makasira sa profit margins at kumpiyansa ng mga mamimili, na humahantong sa mas mababang kita ng korporasyon, isang bagay na maaaring kailanganin ng merkado na harapin sa lalong madaling panahon. Bilang alternatibo, maaaring tumpak na hinuhulaan ng stock market ang isang tugon sa patakaran, marahil mula sa Bangko Sentral ng Pilipinas, na magpapatatag sa pera at magpapanumbalik ng balanse.

Sa huli, ang pagkakaiba na ito ay dapat mag-udyok ng pag-iingat. Habang nag-aalok ang stock market ng pag-asa at potensyal na pagtaas, ang pagbaba ng piso ay isang babala na huwag balewalain ang mas malalim na structural issues. Ang mga mamumuhunan at mga gumagawa ng patakaran ay dapat parehong magbasa sa pagitan ng mga linya. Ang optimismo ay dapat timplahan ng realismo. Pagkatapos ng lahat, kapag ang sentimyento ay nawalan ng koneksyon sa mga fundamentals, ang mga koreksyon ay madalas na hindi malayo.