Sa mas globalisadong pamilihan para sa pagkain, ang pagdadala ng mga produkto ng manok mula sa labas ay maaaring lumitaw bilang isang makatuwirang paraan upang punan ang lokal na pangangailangan. Gayunpaman, ang gawaing ito ay may malubhang kahihinatnan na nangangailangan ng masusing pagsasaalang-alang, lalo na tungkol sa kaligtasan ng pagkain, epekto sa ekonomiya, at epekto sa kapaligiran.

Ang pinakamabilis na panganib ay ang kaligtasan ng pagkain. May iba't ibang antas ng kalidad at regulasyon sa iba't ibang bansa tungkol sa produksyon, pagproseso, at inspeksyon ng manok. Ang mga kasanayan sa mga bansang nag-e-export ay maaaring hindi kasing-higpit ng mga nasa bansang pinagdadalhan. Ang pagkakaibang ito ay nagpapataas ng panganib na makapasok ang kontaminadong pagkain sa lokal na sirkulasyon, na nagkakalat ng mga sakit na dala ng pagkain tulad ng salmonella at avian flu. Bagaman kapaki-pakinabang ang mga inspeksyon sa mga daungan ng pagpasok, hindi nito laging natutukoy ang lahat, lalo na kapag mahaba at kumplikado ang mga supply chain.

Bukod pa rito, ang pag-angkat ng mga produkto ng manok ay maaaring negatibong makaapekto sa lokal na ekonomiya. Ang mga lokal na magsasaka ng manok, na maliliit na operasyon, ay maaaring hindi makipagkumpitensya sa murang presyo ng mga inangkat na produkto, na sa ilang kaso ay maaaring sinusuportahan ng mga dayuhang pamahalaan. Ang pagkakaiba sa presyo ay maaaring maging sanhi ng pagkasira ng lokal na industriya ng manok, na humahantong sa pagkawala ng trabaho at pagkawala ng food sovereignty. Ang labis na pagdepende sa mga dayuhang import ay nagpapahina sa lokal na agrikultura, na nagiging mas madaling kapitan ang mga bansa sa dinamika ng pandaigdigang pamilihan at tensyon sa kalakalan.

Ang mga alalahanin sa kapaligiran ay kailangan ding bigyan ng pansin. Ang pagpapadala ng mga produkto ng manok sa malalayong distansya ay lubos na nagpapataas ng antas ng polusyon sa hangin. Ang ilang mga bansa ay gumagamit din ng intensive farming, na mas nakatuon sa dami kaysa sa pagpapanatili, na nagpapataas ng mga isyung etikal tungkol sa pagtrato sa hayop at pagkasira ng kapaligiran. Ang mga mamimili na kumokonsumo ng mga inangkat na produktong ito ay hindi sinasadyang sumusuporta sa mga gawain na maaaring salungat sa kanilang mga halaga at sa mga ideyal ng lokal na ekosistema.

Sa wakas, ang kawalan ng katiyakan sa geopolitical at mga trade embargo ay maaaring biglang putulin ang mga import, na humahantong sa kakulangan at pagtaas ng presyo. Ang kawalan ng katiyakang ito ay nagpapatibay sa kaso ng pagpapalakas ng lokal na produksyon ng manok at pagbabawas ng pagdepende sa mga import.

Bagaman ang internasyonal na kalakalan ay maaaring magbigay ng mga benepisyo tulad ng iba't ibang uri at pagiging epektibo sa gastos, hindi dapat balewalain ang mga potensyal na panganib ng pag-angkat ng mga produkto ng manok. Mahalaga ang isang balanseng diskarte na nagbibigay-priyoridad sa kaligtasan ng pagkain, sumusuporta sa mga lokal na prodyuser, at isinasaalang-alang ang pagpapanatili ng kapaligiran. Dapat timbangin ng mga gumagawa ng patakaran ang mga panganib na ito nang maingat bago palawakin ang mga import ng manok at isaalang-alang ang mga estratehikong pamumuhunan sa lokal na agrikultura upang matiyak ang pangmatagalang seguridad sa pagkain.